No Copy

Geheel terzijde

Het viel mij vandaag toevallig op. De zinssnede 'Maar dat geheel terzijde'. Twee keer gebruikt in evenveel blogposts. En dat net na elkaar. Dat noemt zich dan copywriter...

Je zou nu natuurlijk kunnen denken: 'Ach, dat is toch zo erg niet.' Of: 'Iedereen ziet wel eens iets over het hoofd.' Da's allemaal waar. En toch ben ik geambeteerd. Toegegeven: ik ben relatief snel geambeteerd de laatste tijd. Vraag me niet hoe het komt; ik weet het niet.

Ik heb het me nochtans al verschillende keer afgevraagd. Heb mijn doen en laten geanalyseerd. Wat ik gegeten heb. Of gedronken. Tenslotte, je weet maar nooit met al die allergieën en intoleranties waar je heelder dagen over leest. Maar tot nu toe heb ik hier nog niet meteen een patroon in kunnen ontwaren.

Ik heb ook al eens mijn medemensen zitten bestuderen. Of toch wat ze bij mij teweegbrengen. Ja, er zijn er bij die me behoorlijk op de heupen werken. Maar tegelijk word ik daar niet altijd echt ambetant van. Soms moet ik er zelfs gewoon om lachen. Waar zij dan weer ambetant van worden. Maar dat... juist, ja: geheel terzijde.

Viraal excuus

Eigenlijk heb ik totaal geen zin om aan mijn pc te zitten. Een virus heeft me in de slappe was doen belanden. Uiteraard spreken we hier van een uitzonderlijk kwaadaardig exemplaar - ik ben tenslotte een man, en die worden altijd veel erger geveld dan het sterke geslacht. Dat wisten ze trouwens ook al bij Man Stroke Woman toen ze het over de Man Cold hadden. Maar dat geheel terzijde.

Waarom zit ik hier dan wel? Het oude spook van de verplichting is terug. Dat vervelend stemmetje in je achterhoofd dat zegt dat je het toch niet kunt maken van iets níet te doen. Dat je het verplicht bent aan je job/imago/familie/vrienden/... (vul gerust in naar believen).

In mijn geval is het fantoom in kwestie terug opgedoken nadat ik mijn studenten Creative Writing (zie ook de vorige post) had verplicht om de komende weken op regelmatige basis een freewritingoefening te doen. Kwestie van bepaalde deeltjes van hun rechterhersenhelft al enigszins in poleposition te brengen voor het echte werk. Alleen... je kunt toch niet van je studenten verwachten dat ze nagenoeg elke dag de strijd met het witte scherm aangaan en zelf genoegzaam zitten toekijken?

Of toch? Nu ik erover nadenk: misschien wel. Tenslotte ben ik de lesgever. Misschien kan ik mijn ego zelfs genoeg opblazen dat ik zelf begin te geloven dat ik aan hen niets meer hoef te bewijzen. Maar laat dat dan weer het nadeel van zo'n blog zijn: nu weet iedereen hoe de vork aan de steel zit. Zal ik de komende weken dat virus nog maar eens als excuus inroepen?