Eigenlijk heb ik totaal geen zin om aan mijn pc te zitten. Een virus heeft me in de slappe was doen belanden. Uiteraard spreken we hier van een uitzonderlijk kwaadaardig exemplaar - ik ben tenslotte een man, en die worden altijd veel erger geveld dan het sterke geslacht. Dat wisten ze trouwens ook al bij Man Stroke Woman toen ze het over de Man Cold hadden. Maar dat geheel terzijde.
Waarom zit ik hier dan wel? Het oude spook van de verplichting is terug. Dat vervelend stemmetje in je achterhoofd dat zegt dat je het toch niet kunt maken van iets níet te doen. Dat je het verplicht bent aan je job/imago/familie/vrienden/... (vul gerust in naar believen).
In mijn geval is het fantoom in kwestie terug opgedoken nadat ik mijn studenten Creative Writing (zie ook de vorige post) had verplicht om de komende weken op regelmatige basis een freewritingoefening te doen. Kwestie van bepaalde deeltjes van hun rechterhersenhelft al enigszins in poleposition te brengen voor het echte werk. Alleen... je kunt toch niet van je studenten verwachten dat ze nagenoeg elke dag de strijd met het witte scherm aangaan en zelf genoegzaam zitten toekijken?
Of toch? Nu ik erover nadenk: misschien wel. Tenslotte ben ik de lesgever. Misschien kan ik mijn ego zelfs genoeg opblazen dat ik zelf begin te geloven dat ik aan hen niets meer hoef te bewijzen. Maar laat dat dan weer het nadeel van zo'n blog zijn: nu weet iedereen hoe de vork aan de steel zit. Zal ik de komende weken dat virus nog maar eens als excuus inroepen?
Comments