"Je in groep verplaatsen heeft zo zijn voordelen." Ik moet bekennen dat ik deze campagne van De Lijn altijd al heb weten te smaken. Eenvoudig. Duidelijk. En vooral best leuk. Zeker de versie met de pinguins op de ijsschots.
Zeggen dat het die pinguins zijn die me van de week overtuigd hebben om toch maar eens de belbus te proberen, zou overdreven zijn. Maar ik kan niet ontkennen dat ik me best kan vinden in wat de campagne ons probeert duidelijk te maken. En in deze tijden van niet bepaald gematigde dieselprijzen en van hallucinante concentraties fijn stof in onze contreien, willen wij met het gezin ook proberen om ons iets vaker te wagen op het bijwijlen gladde ijs van het ecologisch verantwoord gedrag.
Om een lang verhaal kort te maken: gisteren voor het eerst maar eens de belbuscentrale gebeld (ja, zo gaat dat met de belbus). "Om 8.15u aan het station van Kortemark? Dan moet u tegen 7.50u aan de halte staan, mijnheer." Tien voor acht? Zo vroeg? De afstand bedraagt nauwelijks negen kilometer. En ik had eigenlijk al tien minuten marge gerekend - mijn trein vertrekt namelijk pas om 8.25u. Maar goed: een tiental minuutjes wachten is maar een kleine prijs om te betalen in het licht van mijn bijdrage aan het milieu.
Dus vanochtend stond ik stipt op tijd aan de halte in mijn straat. De bus zelf was een minuutje te laat, maar ach: tijd zat, toch? Ik moet meteen toegeven dat ik het een beetje vreemd vond toen de bus in de tegenovergestelde richting vertrok, maar het werd me al snel duidelijk dat er nog een paar haltes in het dorp moesten worden bediend. Geen probleem: het was nog geen acht uur toen we de dorpskern achter ons lieten.
De snelheid waarmee de niet meteen zacht afgeveerde minibus over de kleine wegen denderde, leek mij echter al snel wat overdreven. We hadden toch nog alle tijd? Alhoewel... De blik in de ogen van de chauffeur verraadde toch wel een zekere stress. En wat was toch dat lijstje dat hij om haverklap ter hand nam?
Juist, ja. De naam 'belbus Koekelare-Kortemark' moet een mens dus met een flinke korrel zout nemen. Want na Koekelare dorp, Koekelare De Mokker, Koekelare Bovekerke stonden ook nog verschillende haltes te velde en in Werken en Handzame op het programma. Voor wie de streek een beetje kent: deze landelijke gemeentes liggen inderdaad niet meteen op de denkbeeldige lijn die een mens al eens tussen de twee bestemmingen trekt wanneer hij de verschilllende manieren overweegt om zich te verplaatsen. Dat geldt trouwens ook voor wie de streek helemaal niet kent.
Ik bespaar u de details van de helse rit over nauwelijks onderhouden boerenwegen, van de bijna-dood-ervaring die een op het nippertje ontweken straathond ongetwijfeld had, van de stofwolk die het algauw propvol afgeladen gevaarte achter zich liet (hebben ze geen reclamespot met haringen in plaats van pinguins?) en van het hels lawaai dat mijn luidruchtige busgenoten zo vroeg op de dag al wisten te produceren (Joke Schauvliege zou misschien beter een decibelbeperking op pubers overwegen). Het punt is: ik ben uiteindelijk om 8.39u aangekomen aan het station...
Je in groep verplaatsen heeft zo zijn voordelen? Misschien. Maar het heeft vooral ook nadelen. Tot zover alvast deze poging om bij te dragen tot een betere wereld.
A propos: als u in de krant ooit iets leest over hoe een klacht bij De Lijn met dossiernummer 8201102689 heeft geleid tot de hervorming van het belbussysteem, dan kent u toch al de historische achtergrond...
