Neen, geen E.coli. Voorlopig zelfs geen ordinair influenzavirus. Hoogstens een lichte vorm van mentale en fysieke uitputting zo net voor de vakantie. Tot eerder deze avond...
Kreatos kapsalon, Torhout. Twintig voor zes. Twintig minuten voor sluitingstijd. Zoonlief nummer twee vertrekt morgen op kamp en moet dringend ontdaan worden van een iets te weelderig geworden haardos. "Wassen en knippen?" Inderdaad. Inschatting op basis van vorige bezoeken: goed een kwartiertje werk. We zijn op tijd, dus.
"Spijtig, maar ik zal u moeten teleurstellen. Wij stoppen met werken om zes uur en we hebben nog heel wat opruimwerk."
Ondanks een teleurgesteld gezicht (fase 1), een kwade blik (fase 2) en een pak logisch-rationele argumenten (fase 3) is er geen lievemoederen aan. Njet! Misschien was de opgeluchte blik bij nummer twee (die zo'n knipbeurt helemaal niet zag zitten) net wat de jongedame in kwestie nodig had om toch maar niet overstag te gaan? Wie zal het zeggen...
In ieder geval: na een pak stil en iets minder stil geuite verwensingen, spontaan opborrelende observaties over voorbijgestreefde vakbondsrigiditeit en onstuitbare bedenkingen over de jeugd die geen arbeidsethos meer heeft, ontwaar ik bij mezelf vooral een gevoel van miskenning.
Blijkbaar heeft Kreatos mij niet nodig. Ben ik als klant toch niet zo belangrijk. Ben ik niet het centrum van de wereld. Zelfs niet van het kapsalon. Wacht maar... Is dat klantvriendelijkheid? Ik zet hier geen voet meer binnen! Ik vertel straks aan iedereen die het wil (of niet wil) horen hoe de snotneuzen van Kreatos Torhout mij behandelen. Heel Twitter, Facebook en LinkedIn mag het weten: ik ben niet tevreden!
Bijna tegelijk moest ik ongewild denken aan de stampvoetende peuter die ik een tijd geleden aan het werk zag in de supermarkt: "Ik wil een lolly. Ik wil een lolly! IK WIL EEN LOLLY!!!"
Ook toen kon mijn ego het blijkbaar niet laten om enkele "rake beschouwingen" af te vuren richting mijn bewustzijn en praatgrage tong - beschouwingen waar de andere wachtenden aan de kassa gretig op ingingen: "Ja, mocht het de mijne zijn..." "In mijnen tijd..." "Die ouders van tegenwoordig..." Enfin: de rest kunt u zelf wel invullen.
Euh... Ben ik de enige die hier een parallel ziet? Zijn we met zijn allen niet de onmiddellijke bevrediging als hoogste goed gaan cultiveren? En vooral: zijn we, mede dankzij de megafoon der sociale netwerken (waar we toch zo makkelijk de bevestiging krijgen die we al te vaak zoeken), niet met zijn allen de klaagcultuur naar ongekende hoogten gaan voeren? En is dat ook niet het zoveelste facet van een verschijnsel dat socio- en andere logen consumentisme gaan noemen zijn?
Toegegeven: mocht dat consumentisme een virus zijn, dan ben ik de incubatieperiode blijkbaar ook al voorbij. Maar ik hoop dat de komende maanden voldoende zonnig en heet zullen zijn om dat virus een beetje uit te zweten. Of zou een sauna op zijn tijd hier zijn nut kunnen bewijzen? En als uitzweten niet helpt, dan zijn pogingen tot zelfrelativering allicht een oplossing. Misschien is dat iets wat we met zijn allen eens vaker moeten doen. Kwestie van een aantal zaken in het juiste perspectief te zien. Of heb ik die vakantie toch meer nodig dan ik dacht?
P.S.: Ik hoop dat de jongedames van Kreatos op tijd naar huis zijn kunnen gaan om van een ontspannende avond te genieten.
P.S.2: Voor wie het zich afvraagt: gelukkig is er in Torhout ook nog Het Kappershuis waar je evengoed zonder afspraak binnen kunt vallen en waar ze tot acht uur 's avonds werken op donderdag. Die haardos heeft dus toch nog de juiste kampsnit gekregen.
